"Every day people were dying, and those who lived were half alive and half dead. From there they took us and moved us, look we stayed alive, to Aleppo in Syria. There the climate was too heavy and our people couldn't bare it. And there, we left a bunch of dead. Death didn't impress anymore. The person next to you was dying and the only thing you had in mind was how were you going to save yourself.

From Aleppo they brought us to Beirut. And there heavy climate and people debilitated within three months we stayed died there and there died quite a few.

The locals felt sorry that they saw us in that dreadful condition. They helped us. They gave us food, they gave us clothes.

Some families took our young children to bring them up; to see the face of God.

From there they put us on a ship for free and we left.

On board we were in danger ..."

Archive of Oral Tradition of the Exodus of refugees from Asia Minor

Asia Minor Studies Centre

"Κάθε μέρα πεθαίνανε και όσοι ζούσανε μισοπεθαμενοι μισοζωντανοί ήτανε.

Από κει μας πήρανε και μας πήγανε, δες μείναμε στη ζωή, στο Χαλέπι της Συρίας. Εκεί το κλίμα ήτανε βαρύ πολύ και δεν το σηκώνανε οι δικοί μας. Έμειναν κι εκεί ένα σωρό πεθαμένοι. Εντύπωση πια δεν έκανε ο θάνατος. Πέθαινε ο διπλανός σου κι εσύ μόνο πως θα γλυτώσεις εσύ είχες στο μυαλό σου.

Από το Χαλέπι μας φέρανε στο Μπευρούτ. Κι εκεί βαρύ το κλίμα και οι άνθρωποι αδυνατισμένοι μέσα στους τρείς μήνες που μείναμε πεθάνανε κι εκεί καμπόσοι.

Οι ντόπιοι μας λυπότανε που μας βλέπανε σ' εκείνο το φοβερό χάλι. Μας δώσανε βοήθεια. Και τροφή δώσανε και ρουχισμό δώσανε.

Κάτι οικογένειες πήρανε και δικά μας παιδιά μικρά να τα κρατήσουνε κοντά τους να δούνε θεού πρόσωπο.

Από εκεί μας βάλανε σε πλοίο δωρεάν και φύγαμε.

Στο πλοίο που μπήκαμε κινδυνεύαμε ..."

Αρχείο Προφορικής Παράδοσης της Εξόδου των Μικρασιατών προσφύγων

Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών